Yavaş yavaş bulutlar da silinir,
Yok olur gecenin karanlığında.
Gündüzün bembeyaz pamukları,
Gecenin karanlığı oluverir bir anda.
Gündüz dünyanın en güzeliyken,
Gece kimi zaman göremeyiz bile onları.
İnsanlar bulutlar gibidir aslında.
Gündüz dünyanın en mutlu insanıyken,
Gecenin karanlığı onları sakladıkları için,
Çıkarırlar yüzlerindeki maskelerini.
Bir de güneş batarken oluşan manzara gibi,
İnsanlar da gülümseyerek karşılarlar geceyi.
Hani o manzara paha biçilmezdir ya,
İnsanlar da tam alışırken gülümsemeye, birden gece oluverir,
Yarım kalır gülümsemeler, biraz da buruk...
O gülümseme her şeyden çok acıtsa da yüreklerini,
Onunla olgunlaşırlar ya, o yüzden güzel gelir, o yüzden severler o anı.
Her zaman gece kalmaz öyle değil mi, güneş doğar yeniden,
Belki güneşin tekrar doğacağını,
Bulutların tekrar pamuk gibi görüneceğini bilmek, acılarını azaltır.
Her karanlığın sonunda bir aydınlık olduğunu bilmek,
Karanlıktan korkmaya engel olur.
Bulut gibidir insanlar...
Gündüz maskelerini takar,
Gece acılarıyla boğuşurlar.
