Unutmak...

Unutmak… 3 hece, 7 harf. Ortalama 3 saniyede karalayabiliyor insan bu harf topluluğunu, bir kağıda. Ama yazıldığı gibi 3 saniyede üzerini çizip unutamıyor hiçbir şeyi. Keşke unutabilse. Kağıttan silebildiği gibi, aklından ve kalbinden de silebilse tüm yaşananları. Unutmak istediği her şeyi unutsa. Unutmak istemediklerini de kalabalık yapmasın diye, beyninin en ücra köşelerine bırakıp yoluna devam edebilse. Geçmişte takılıp kalmasa keşke insan. Her şeyi unutup yoluna istediği gibi, kaldığı yerden devam edebilse. Geleceğe bakabilse keşke. Şu hayatta o kadar çok şeyi unutmak istedim ki, sayısını ben bile hatırlamıyorum. Ve unutmak istediğim her şey, her anımda kendini hatırlattı bana. Güldüğüm zamanlarda aklıma geldi, keyfimi kaçırdı. Üzgün olduğum zamanlarda aklıma geldi, daha çok üzülmeme hatta bazen ağlamama neden oldu. Anılarımı unutmak istedim. İnsanları unutmak istedim. Hatta kendimi bile unutmak istediğim günlerim oldu benim, yapamadım. Unutmak istemek, unutmaya çalışmak bir işe yaramıyormuş bunu öğrendim. Kağıda yazıp kağıttan silebildiği gibi 3 saniyede unutulmuyormuş hiçbir şey. İnsanlar sadece unutmuş gibi rol yapıyormuş.